- Некои дрвја
Неверојатни се: дрворед
Од соседи, едно до друго, небаре говорот
Е нема претстава.
Правејќи случаен договор
Утрово да се сретнеме толку далеку
Од светот колку што се согласуваме
Со него, јас и ти
Одеднаш сме тоа што дрвјата ни
Велат дека сме:
Дека самото тоа што тие се
Тука, значи нешто; набргу може ќе
Се допреме, засакаме, објасниме.
И среќни што не сме измислиле
Некаква убавина, опкружени сме:
Тишина веќе исполнета со бучава,
Платно на кое се појавува
Низа насмевки, зимско утро.
Сместени во мистериозен сјај, и раздвижени,
Нашите дни таква срамежливост облекуваат
што акцентиве се чини сами си се одбрануваат.