Дон Патерсон (Шкотска, 1963-)

Две дрвја


Едно утро, Дон Мигел станал
со оваа идеја всадена в глава:
да го накалеми портокалот на лимоновото дрво.
Му требало цел ден дури да ги ослободи прво,
да им ги отвори страните, да ги заврзе здраво.
Дванаесет месеци, од срамот или од стравот
не дале никаков плод; но еден ден се појавиле
две светилки во темните лисја. Со годините,
вејките толку многу една со друга се завиле
што секоја гранка се чинело дава двоен род,
и немало клинец во селото што не знаел
за магичното дрво на терасата на Мигел.

Немал сон човекот куќата што ја купил
па кој да каже што мрачно и лошо во него влегло
за да ја земе секирата и да го подели тоа стебло
долж споениот раб, па да ископа две дупки.
И не, не умреле од самотија;
ниту пак гранките им ги обвила јалова голотија;
ниту пак незараснатите страни им плачеле напролет
за тие три метра што им одзеле сè,
дури едното ги тегнело окованите корени да го здогледа
другото и неговата празна, заплеткана прегратка.
Дрвја биле, а дрвото не го боли, не плаче, не збеснува.
И само за дрвја си зборува песнава.

Ана Агилар-Амат (Шпанија, 1962-)

Елка


Ранлива си. Елка што живее на балкон.
Твојата круна грубо те потсетува
на непријателската анонимност на зелените пространства.
И на минливата слава на глупавите новогодишни светилки,
вивнувањата угоре толку лажно ласкави, кои будат желби
и оставаат вкус на грев.
И којзнае дали врне бидејќи ти се плаче,
бидејќи климата и љубовта лесно може да се дел од истата
целина. Дел од истата загатка од облаци што вјасаат
и се виорат од една до друга бела планина, расипувајќи го
делото што го создале. Дел од избледениот пејзаж во акварел
нацртан од детето за кое мислиме дека некогаш сме биле.
И ако сега плачеш, не плачеш оти истура,
тешки капки летен дожд кој сите бои ги измива,
туку поради сонот што го изгуби: сонуваше дека врне.
И поради тоа што, и покрај сè, благодарна си што си жива.